کارل راجِرز

کارل راجرز (Carl Rogers) روانشناس آمریکایی، یکی از نظریه‌پردازان معروف شخصیت و یکی از چهره‌های اصلی در رویکرد روان‌شناسی انسان‌گرایانه و اگزیستانسیالیستی در روانشناسی در سال ۱۹۰۲ در یک خانواده شدیداً مذهبی در شیکاگو متولد شد. کارل در دانشگاه ویسکانسین در رشته کشاورزی و سپس تاریخ تحصیل کرد ولی هدفش این بود که کشیش شود.

در سال ۱۹۲۴ در مدرسه علوم دینی لیبرال یونیون در نیویورک ثبت نام کرد ولی بعد از دو سال احساس کرد که اسیر باورهای دینی شده است. سپس در دوره روانشناسی کالج معلمان دانشگاه کلمبیا شرکت کرد. راجرز در سال ۱۹۲۸ توانست مدرک فوق‌لیسانس و در سال ۱۹۳۱ مدرک دکترای خود را از این دانشگاه بگیرد. او که در زمینه روانشناسی کودک کار کرده بود به عنوان روانشناس در انجمن پیشگیری از ظلم به کودکان در شهر روچستر نیویورک توانست پستی بگیرد و روی کودکانی که از نظر روانی مشکل داشتند و نیز کودکان بزه‌کار، کار کند.

هرچند این شغل از نظر آکادمیک چندان افتخار‌آمیز محسوب نمی‌شد این امکان را برایش فراهم کرد که خانواده‌اش را از نظر مالی تامین کند. در سال ۱۹۴۰ با نوشتن کتاب درمان بالینی کودکان مشکل‌دار، کرسی استادی دانشگاه اوهایو به او پیشنهاد شد. کتاب دیگرش که مشاوره و روان‌درمانی نام دارد در سال ۱۹۴۲ منتشر شد. راجرز در سال ۱۹۴۵ کارش را در دانشگاه شیکاگو آغاز کرد که ۱۲ سال ادامه داشت و در همان ‌جا بود که یک مرکز مشاوره تاسیس کرد.

کتاب مشاوره و روان‌درمانی مراجع- محوری که در سال ۱۹۵۱ منتشر شد شهرت راجرز را بیشتر کرد و در سال ۱۹۵۴ اولین جایزه دستاورد علمی برجسته انجمن روانشناسی آمریکا را به خود اختصاص داد. در سال ۱۹۶۴ به خاطر پستی که در موسسه مطالعات رفتار‌های غربی به او پیشنهاد شد به شهر لا‌خویا در ایالت کالیفرنیا نقل مکان کرد و تا زمان درگذشتش در سال ۱۹۸۷ آنجا بود. او همچنین به خاطر کارکردن در زمینه روان‌درمانی گروهی، نقشی که در زمینه تئوری‌های یادگیری تجربی در بزرگسالان دارد و تاثیرش در حوزه حل اختلاف، شهرت دارد.



👉امتیاز بده.