کتاب خوشه های خشم اثر جان اشتاین بک
خوشه های خشم یا انگورهای خشم (The Grapes of Wrath) اثر جان اشتاین (استاین) بک (John Ernst Steinbeck) در محکومیت بی‌عدالتی و روایت‌گر جریانات رکود بزرگ اقتصادی و مهاجرت‌های ناشی از طوفان‌های بزرگ داست بول در دههٔ ۱۹۳۰ است که سفر طولانی یک خانوادهٔ تنگدست آمریکایی را روایت می کند، که به امید زندگی بهتر، از ایالت اوکلاهما به کالیفرنیا مهاجرت می‌کنند؛ اما اوضاع آن‌گونه که آن‌ها پیش‌بینی می‌کنند پیش نمی‌رود. اتفاقات این رمان در دههٔ ۱۹۳۰ میلادی و در سال‌های پس از بحران اقتصادی بزرگ آمریکا روی می‌دهد.
بخشی از کتاب
بينا بين ستاره ها، آسمان خاکستری می شد، و هلال باريك ماه پریده رنگ بود و وهم آمیز بنظر میآمد، توم جاد و کشیش در راهی که از اثر چرخ ماشینها و گاریها در میان پنبه زار پدید آمده بود، با شتاب راه می پیمودند. افق مغرب ناپیدا بود و در مشرق خط روشنی بچشم نمی خورد، فقط آسمان مبهم، نزدیکی سپیده دم را خبر می داد. مردها بخاموشی گام بر می داشتند و غباری را که پاهاشان بر میانگیخت با نفس بالا می کشیدند.
جیم کیزی گفت: امیدوارم که بدونین کجا میرین. من دوست ندارم که آدم الله بختکی راه بیفته و ندونه تیغه آفتاب از کجا سر در میاره.
پرندگانی که بالهاشان را با شتاب بهم میزدند و از زمین دانه می چیدند، خرگوشهائی که شتابزده و ترسان میگریختند، برپنبه زار ولوله زندگی را می پراکندند. آوای گنگ پاها در گردوغبار و صدای خرد شدن کلوخها در زیر کفشها، زمزمه مرموز صبحدم را خاموش می ساخت.
توم گفت :- من چشم بسته راه میرم. هر چی فکر بکنم بیشتر اشتباه می کنم، من اصلا فکرشو نمی کنم و همینجور سیخکی میرم. آخه، من اینجا بدنیا اومدم. وقتی که بچه بودم همۀ این سوراخ سمبه ها رو می گشتم. یه درختی اونجاس میبینین، درست دیده نمیشه. یکروز پدر بزرگم گرگی رو کشت و به اون درخت آویزون کرد. می گفت، گرگه اونقدر آویزون موند که گوشتاش ریخت و بعد افتاد.
میگفتن کاملا خشکیده بود. خدا کنه که مادرم چیزی پخته باشه. شکمم داره از گشنگی سوراخ میشه.
کیزی گفت :- منهم همینطور . یه تیکه توتون بهتون بدم؟ جلو گشنگی رومی گیره.
کاشکی باین زودی راه نمی افتادیم. خوب بود می ذاشتیم هوا روشن بشه. برای آنکه قطعه توتونی در دهان بگذارد حرفش را برید: « یه خواب حسابی می کردیم .» توم گفت : فکر مولی راحتم نمیذاره. خیلی عصبانیم کرده. بیدارم کرد و گفت: «توم». خدا حافظ، من میرم . من جاهایی دارم که باید بهشون سر بزنم بعد …
