کتاب هنر برقراری ارتباط اثر تیچ نات هان
کتاب هنر برقراری ارتباط (The Art of Communicatin) اثر تیچ نات هان نویسنده، شاعر، پژوهشگر برجسته جهانی، راهب بودایی و فعال صلح که کلید برقراری ارتباط موثر، را شناخت عمیق خود می داند و معتقد است برقراری ارتباط با دیگران در گام‌های دوم و سوم قرار می‌گیرند.
تنهایی درد روزگار ماست. حتی اگر دور و برتان (از لحاظ فیزیکی) شلوغ باشد، ممکن است باز هم (از نظر احساسی) احساس تنهایی کنید. ما با هم تنهاییم خلایی در درونمان هست که حس ناخوشایندی به ما می دهد، در نتیجه تلاش می کنیم با ارتباط برقرار کردن با دیگران آن خلا را پر کنیم ما معتقدیم که اگر بتوانیم ارتباط برقرار کنیم، احساس تنهایی ناپدید خواهد شد.
تکنولوژی وسایل متعددی در اختیارمان قرار می دهد تا به حفظ روابطمان کمک کند لیکن حتی موقعی که با کسی رابطه داریم همچنان احساس تنهایی می کنیم ما روزی چندین بار ایمیل و یا اکانت های شبکه های اجتماعی خود را چک می کنیم پیام می فرستیم، و آخرین خبرها را دریافت و ارسال می کنیم. ما دوست داریم بده و بستان کنیم. شاید تمام روزمان با دیگران در ارتباط باشیم ولی از احساس تنهایی مان کم نشود.
ما همگی تشنه ،محبتیم ولی نمیدانیم چگونه محبتی ایجاد کنیم تا با آن خودمان را تغذیه کنیم وقتی که تنها هستیم با به کارگیری تکنولوژی می کوشیم آن احساس تنهایی را از بین ببریم، ولی اثر نمی کند. ما امکاناتی همچون اینترنت ایمیل ویدئو کنفرانس برنامه های ارسال پیام نوشتاری و پستی و تلفن همراه در دسترس داریم ما همه چیز داریم و با این حال هنوز نتوانسته ایم روابطمان را بهبود بخشیم.
ما بیش از اندازه به تکنولوژیهای ارتباطی ایمان داریم. در پس همۀ این آلات دقیق ما ذهن را داریم؛ اساسی ترین ابزار برای برقراری ارتباط. اگر ذهنمان مسدود شود، هیچ وسیله ای ناتوانی مان برای برقراری ارتباط با خودمان یا دیگران را جبران نخواهد کرد.
ما معمولا وقت زیادی صرف ارتباط با خودمان نمی کنیم نتیجه این می شود که نمی دانیم در درونمان چه می گذرد. شاید اوضاع درونمان آشفته باشد. در آن صورت چگونه می توانیم با شخص دیگری ارتباط برقرار کنیم؟ ما گمان می کنیم که با این همه تجهیزات تکنولوژیکی که داریم می توانیم با دیگران ارتباط برقرار کنیم، ولی این خیالی باطل است. ما در زندگی روزانه از خودمان جدا می شویم راه می رویم ولی نمیددانیم داریم راه می رویم. این جا هستیم، ولی نمی دانیم که این جا هستیم زنده ایم ولی نمیدانیم که زنده ایم. در طول روز خودمان را گم میدکنیم …
